Bu sayfanın bir amacı var kudret; beni, hoşuna gitmeyen yanlarımla sevmeyi öğreneceksin, başka şansın yok yani. Ben nasıl seviyorum seni tüm ödlekliğine rağmen; sen de öyle seveceksin beni etrafımdakilere olan tüm körlüğüme rağmen. İnsanın en acıklı körlüğü kendine körlüğüdür kudret; ben kendimden bakarak görmeyi seçtim etrafımı; çünkü böyle daha açıklıkla görüyorum etraftaki sakatlıkları. Kendimdeki sakatlıklardan…

Uyuyamadım kudret. Damarlarımda kan değil arsız bir yılan akıyor sanki, zehrini kusa kusa. Ağzımda bir acılık, sigaradan. Bedenim daha ne kadar dayanır buna bilmiyorum; ben bedenim olsaydım şayet, kendimin ağzını burnunu kırardım. Yaşarken değil, yazarken depresifim. Yaşarken değil, yazarken depresifim. Yaşarken değil, yazarken depresifim. Akşamdan beri dönüyor şu cümle zihnimde. -Yazarken değil, yaşarken depresifim cümlesi…

“bak düşüyorsun işte böyle, elimi tut” dedi kadın, huysuz küçük kızına…

KENDİNİ YAZAR SANAN, HER ŞEYİN VE HERKESİN DEĞERİNİ S..İP ATAN, CAHİL, KÜLTÜRSÜZ, KENDİ KENDİSİNİN BİLE BİLİNCİNE VARAMAMIŞ, RUHSAL DEFEKTLERİNİ DÜZELTME ÇABASI İÇİNE GİRMEK YERİNE BUNU ETRAFINA EZİYETİN HAKLI SEBEBİ KILMIŞ, KENDİSİYLE HESAPLAŞIP UZLAŞIP İÇ BARIŞINI TESİS EDEMEMİŞ, KİTSCH, ŞIMARIKLIĞI VE PATAVATSIZLIĞI VE SAYGISIZLIĞI ÖZGÜRLÜK İDRAK ETMİŞ, ANASININ A..NA GİRMEK İÇİN YANIP TUTUŞAN ABİLERİM VE ABLALARIMA…