Bu sayfanın bir amacı var kudret; beni, hoşuna gitmeyen yanlarımla sevmeyi öğreneceksin, başka şansın yok yani. Ben nasıl seviyorum seni tüm ödlekliğine rağmen; sen de öyle seveceksin beni etrafımdakilere olan tüm körlüğüme rağmen. İnsanın en acıklı körlüğü kendine körlüğüdür kudret; ben kendimden bakarak görmeyi seçtim etrafımı; çünkü böyle daha açıklıkla görüyorum etraftaki sakatlıkları. Kendimdeki sakatlıklardan…

Uyuyamadım kudret. Damarlarımda kan değil arsız bir yılan akıyor sanki, zehrini kusa kusa. Ağzımda bir acılık, sigaradan. Bedenim daha ne kadar dayanır buna bilmiyorum; ben bedenim olsaydım şayet, kendimin ağzını burnunu kırardım. Yaşarken değil, yazarken depresifim. Yaşarken değil, yazarken depresifim. Yaşarken değil, yazarken depresifim. Akşamdan beri dönüyor şu cümle zihnimde. -Yazarken değil, yaşarken depresifim cümlesi…

“bak düşüyorsun işte böyle, elimi tut” dedi kadın, huysuz küçük kızına…

“30 Ocak 1976 Bir hafta sonra İngiltere’ye gideceğiz galiba. Bir yıl önce gitmiştik(22 Şubat 1975) son olarak. 7 Kasım’dan beri yani 2,5 ay kapalı okul. Hiç olmazsa düşünebilseydim. Günlük sıkıntı ve öfkelerle geçiyor hayat. Otomobilin tamiri, para hesabı, neden yazdıklarımı anlamıyorlar, neden çevrede kimse yok v.s. Belki de anlaşılacak, önemsenecek bir şey yazmadım, yapmadım. Sadece…